De IJsselmeeraanpak is een creatieve wijze van omgaan met het zogenaamde voorzorgbeginsel. Dit beginsel is ooit een wettelijke basis voor natuurbescherming geworden omdat in de praktijk moeilijk wetenschappelijk en juridisch aantoonbaar is wat exact de oorzaak is als het met de natuur niet goed gaat. Het voorzorgbeginsel is te vergelijken met de regel ‘bij twijfel niet inhalen’. Op basis van het voorzorgbeginsel is tijdens het planproces voor het beheerplan Natura 2000 IJsselmeergebied een stevige discussie gevoerd over het idee om de al eerder gesloten oeverzones uit te breiden. Daarmee zou in één klap het effect kunnen worden gecompenseerd van de drukker wordende waterrecreatie. Overheid en recreatiesector kwamen echter uit op het compromis van de IJsselmeeraanpak. De voorzorg ligt daarin niet in het afsluiten van meer gebied, maar in het beïnvloeden van het gedrag van de waterrecreant. Dat houdt in dat de organisaties die de verschillende takken van waterrecreatie vertegenwoordigen medeverantwoordelijkheid dragen voor het voorkomen van verstoring. Goede communicatie is daarvoor het meest geëigende middel. Overheid en betrokken sectoren houden intussen wel de vinger aan de pols. Zou de IJsselmeeraanpak (lokaal) niet het gewenste resultaat hebben, dan kan een te veel verstoord gebied op termijn alsnog worden gesloten.